Postać dnia - Dzień 3

Wanda Błeńska (1911-2014)

Wanda Maria Błeńska urodziła się 30 października 1911 r. w Poznaniu. 9 grudnia tego samego roku została ochrzczona. Ze względu na chorobę matki, rodzina przeniosła się do Pusz-czykowa, ale stan chorej nie poprawiał się. Mając zaledwie piętnaście miesięcy mała Wanda została bez matki. W 1920 r. wraz z ojcem i bratem Romanem przeprowadziła się ponownie, tym razem do Torunia. Tam przystąpiła do I Komunii św. i uczęszczała do państwowego gimnazjum żeńskiego. W 1928 r. zdała egzamin maturalny i otrzymała świadectwo dojrzałości. Zrobiła pierwszy krok w kierunku realizacji swo-ich marzeń, wracając do Poznania na studia na Wydziale Le-karskim. Choć na wyjazd na misje musiała poczekać jeszcze wiele lat, to duchem misyjnym żyła już w Poznaniu. Począt-kowo należała do Sekcji Misyjnej w ramach ruchu Sodalicji Mariańskiej. 20 stycznia 1927 r. w auli Uniwersytetu Po-znańskiego, w obecności kard. Augusta Hlonda, zainaugurowano działalność pierwszego Akademickiego Koła Misjolo-gicznego. Liczyło ono wówczas około 150 osób. Wanda ak-tywnie uczestniczyła w organizacji i animacji tegoż ruchu.

Przez lata brała udział w krajowych i międzynarodowych kongresach misyjnych. W 1931 r. została członkiem Zarządu Poznańskiej Grupy Misyjnej. Brała również udział w reda-gowaniu „Annales Missiologicae”, pierwszego czasopisma misyjnego w Polsce. Po ukończeniu studiów wróciła do To-runia, gdzie rozpoczęła pracę najpierw w szpitalu miejskim, a następnie, do końca wojny, w Państwowym Zakładzie Higie-ny. W 1942 r. wstąpiła w szeregi tajnej organizacji wojskowej Gryf Pomorski, włączonej później do Armii Krajowej. W dniu swoich imienin, 23 czerwca 1944 r., Wanda została aresztowana za działalność konspiracyjną. W więzieniu zo-stała skazana na karę śmierci, ale po ponad dwóch miesią-cach została zwolniona. Po wojnie Błeńska objęła stanowisko dyrektora jednego ze szpitali w Toruniu i pracowała w Za-kładzie Higieny w Gdańsku. W 1946 r. postanowiła odwie-dzić swojego umierającego brata Romana, który przebywał w Niemczech. Po śmierci Romana nie mogła wrócić do Polski. Pozostała w Niemczech, gdzie pracowała w polskich szpita-lach wojskowych. W 1947 r. wzięła udział w kursie medycy-ny tropikalnej w Hamburgu. Następnie przeniosła się do An-glii, gdzie kontynuowała swoją edukację w dziedzinie medy-cyny tropikalnej i została przyjęta do Królewskiego Towa-rzystwa Medycyny Tropikalnej i Higieny w Londynie. To tam poznała misjonarza ze Zgromadzenia Ojców Białych, który opowiedział jej o planach budowy kolonii dla trędowa-tych w Fort Portal. W 1950 r. dr Błeńska otrzymała od lokal-nego biskupa zaproszenie do Ugandy i w marcu tego samego roku rozpoczęła pracę. Rok później przybyła do Buluby nad Jeziorem Wiktorii i podjęła pracę w szpitalu św. Franciszka, gdzie jako lekarz i świecka misjonarka pozostała przez kolej-nych czterdzieści lat. Na początku warunki pracy były opłakane, ale Wanda zmodernizowała instytucję, doprowadzając do wysokiego standardu leczenia i opieki nad pacjentami. W 1956 r. założyła centrum szkoleniowe dla asystentów me-dycznych w zakresie diagnozowania i leczenia trądu, które dziś nosi jej imię. Uczyła wielu studentów w różnych krajach afrykańskich, uczestniczyła w Międzynarodowych Kongre-sach Lekarzy Trądu i stała się jednym z najbardziej wykwali-fikowanych specjalistów w leczeniu tej choroby na świecie. Wanda Błeńska podbiła serca Ugandyjczyków nie tylko swo-imi umiejętnościami zawodowymi, ale także podejściem do chorych. Nazywano ją „Matką Trędowatych”. Dzięki swojej pracy pomogła przezwyciężyć społeczne napiętnowanie trę-dowatych i podjęła wiele działań, aby przywrócić im god-ność. Badała ich bez rękawiczek, ponieważ nie chciała, aby pacjenci czuli się dyskryminowani. Zakładała je tylko wtedy, gdy rana była otwarta lub gdy operowała. Po latach wspomi-nała: „Przede wszystkim chciałam sprawić, aby zmniejszyć ich strach. Jak każda choroba, trąd również wymaga oswoje-nia. Ci pacjenci są biedni”. Wanda Błeńska powróciła do Polski w 1992 r., ale jeszcze przez dwa lata podróżowała między dwiema ojczyznami (Polską i Ugandą). Ostatecznie w 1994 r. osiedliła się w Poznaniu. Po raz ostatni pojechała do Ugandy w 2006 r. Pomimo podeszłego wieku, do końca życia uczestniczyła w życiu misyjnym Kościoła. Do 93. roku życia wykładała w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Przez lata odwiedzała szkoły, parafie, ośrodki duszpasterskie i grupy misyjne, animując zwłaszcza dzieci i młodzież. Oprócz uczestniczenia w konferencjach i zjazdach misyjnych, organizowała pomoc medyczną i finansową dla misjonarzy. Była w grupie inicjatorów fundacji Redemptoris Mis-sio. Otrzymała liczne nagrody i odznaczenia kościelne oraz państwowe, między innymi: Krzyż Pro Ecclesia et Pontefice, Medal św. Sylwestra, honorowe obywatelstwo Ugandy, tytuł Honoris Causa Akademii Medycznej w Poznaniu oraz Order Uśmiechu. Akademickie Koło Misjologiczne, reaktywowane w 2002 r., nosi imię Wandy Błeńskiej i co roku wysyła mło-dych ludzi na doświadczenia misyjne. 7 czerwca 2003 r. In-stytut Misjonarzy Świeckich przy Konferencji Episkopatu Polski został również nazwany jej imieniem. Wanda Błeńska zmarła w Poznaniu 27 listopada 2014 r. w wieku 103 lat. Obecnie Archidiecezja Poznańska zbiera wszelkie materiały i świadectwa dotyczące jej życia i świętości.